قلم رسالتی است بر بشر
قلم سرانجام ها را به رشته ی تحریر در می آورد.همانطور که تاریخ را به ما منتقل کرد.و آنگونه که خدای حنان سوگندش را در سوره ی نون والقلم یاد کرد.قلم و رسالتی که قلم بر عهده دارد ارزشمند است.واکنون قلم در دست بانویی است که می خواهد رسالتش را بسراید
قلم رسالتی است بر بشر
قلم سرانجام ها را به رشته ی تحریر در می آورد.همانطور که تاریخ را به ما منتقل کرد.و آنگونه که خدای حنان سوگندش را در سوره ی نون والقلم یاد کرد.قلم و رسالتی که قلم بر عهده دارد ارزشمند است.واکنون قلم در دست بانویی است که می خواهد رسالتش را بسراید
هوالخبیر...
هوالخبیر...
جهان پر درد است و تو خبیری
توآگاهی به نیات درونی
بکنه ذات عشقت گر شود یاد
به لطفت تو مراد دل رسانی
بهشت عدل را گر تو بخواهی
به ایمان و به تقوا ده بهایی
سراسر عشق تو جمله حقیقت
خدایا تو به دلها هم گواهی
ظمیر عارفان باشد چو بوستان
که روح و جسم و جان باشد گلستان
به بوستان عمل همچون گلی او
معطر گشته قلب او به ایمان
بانوی قلم
هوالخاق...
هوالخالق...
چو الله خالق هر دو جهان است
جهان روشن کند با نور حق او
چو من بنده شدم باید اطاعت
چنان شایسته ی رحمان کنم رو
ره شیطان مرا از راه خالق
کند دور و شوم درمانده محجور
برای توشه ی فردای خود من
گل از باغ عمل کارم.چو مامور
به نیکی من بگردم عمر خود را
چو نیکو من شوم در راه خالق
همی کعبه .همی طواف صاحب
قیام و سجده اش را من چه حاذق
بانوی قلم
هو الرحیم...
هو الرحیم...
روز رستاخیز رسیده ای دریغ
کز گنه دارم به دل دردی چو میغ
گر نباشد نام و ذکرش بارها
کی بود دل بر استغفارها
با خیال گل ز سنبل می روم
آن رحیم را من ز بلبل میشنوم
او رهانیده دلم کز بار گناه
ای فروغ دیده ی شب سیاه
گر بگیرد دست عفو تو دلم
نام رحم تو بشوید محفلم
رحم تو دارد مرا شرمندگی
یاد تو بر دل ندارد خستگی
تمام...
تمام....
در شبی تاریک از احساس من
زیر باران و طوفان دلم
یاد تو میهمان چشمهای منه
شعله های آذر احساسمه
تکیه کردم من به یاد عشق تو
جان پناهی،شده بر این خاطره
من خراب تو شدم و تو تمام
این تمام گشتن تو برده کام
عشق من ای بهتر از چشمان من
تو بگو تفسیر شعر خیس من
بانوی قلم
shookooh
منو زدی به طوفان
خودت گذاشتی رفتی
درین طوفان هستی
بدجور به دل نشستی
عشق به دلم تو کاشتی
با اون صفا که داشتی
هستیمو دادم دستت
درهرزمان که خواستی
میون راه رسیدم
به سوی تو دویدم
ولی تو رفته بودی
خودم رو تنها دیدم
خوردم به طوفان عشق
دادم بهایی سنگین
برای غیبت تو
دلم همیشه غمگین
رویای با تو بودن
شد خنجری به سینه
شب متروک دلم
بی شمع تو می مونه
منو زدی به طوفان
خودت گذاشتی رفتی
درین طوفان هستی
بدجور به دل نشستی
بانوی قلم